Σε μια συνέντευξη που προκάλεσε παγκόσμιο αναβρασμό, ο πρόεδρος της Λευκορωσίας,
Αλεξάντερ Λουκασένκο, έθεσε επί τάπητος τα πιο δυσοίωνα σενάρια για το μέλλον της σύγκρουσης στην Ουκρανία. Οι δηλώσεις του δεν αποτελούν απλώς μια ακόμη ρητορική κλιμάκωση, αλλά μια βαθιά ανησυχητική εκτίμηση για τις συνέπειες ενός πολέμου που φαίνεται να μην έχει τέλος, απειλώντας να διαβρώσει την ίδια την ύπαρξη της Ουκρανίας και να τραβήξει ολόκληρο τον κόσμο σε μια γενικευμένη αναμέτρηση.Ο Αγγελιοφόρος της Κρίσης: Ποιος είναι ο Αλεξάντερ Λουκασένκο;
Για να κατανοήσουμε το βάρος των δηλώσεών του, είναι κρίσιμο να θυμηθούμε ποιος τις απεύθυνε. Ο Αλεξάντερ Λουκασένκο, ο «δικτάτορας της Ευρώπης» όπως συχνά χαρακτηρίζεται, είναι ο στενότερος και πιο πιστός σύμμαχος του Ρώσου προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν. Η Λευκορωσία λειτουργεί ουσιαστικά ως προκεχωρημένο φυλάκιο της Μόσχας, επιτρέποντας στον ρωσικό στρατό να χρησιμοποιεί το έδαφός της για επιχειρήσεις στην Ουκρανία. Επομένως, τα λόγια του Λουκασένκο δεν εκφράζουν απλώς την προσωπική του άποψη, αλλά αντικατοπτρίζουν και συμπλέουν με τη γραμμή του Κρεμλίνου, λειτουργώντας ταυτόχρονα και ως εργαλείο ψυχολογικής πίεσης στη Δύση.
Το Πρώτο Σενάριο: «Η Ουκρανία μπορεί να πάψει να υπάρχει»
Στη συνέντευξή του στο αμερικανικό δίκτυο News Max TV, ο Λουκασένκο ήταν ξεκάθαρος. Εκτίμησε ότι ο Ουκρανός πρόεδρος Βολοντίμιρ Ζελένσκι «δεν εμφανίζεται διατεθημένος να προχωρήσει σε μια ειρηνευτική συμφωνία» στην παρούσα φάση. Αυτό, όμως, έχει τραγικές συνέπειες, σύμφωνα με τον Λευκορώσο ηγέτη:
«Κατά τη γνώμη μου, αν αυτός ο πόλεμος συνεχιστεί, η Ουκρανία μπορεί να πάψει να υπάρχει. Ενδέχεται να μην εμφανίζεται καν στον χάρτη», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Αυτή η δήλωση αναφέρεται άμεσα στον κίνδυνο της de facto διάσπασης της χώρας. Ο πόλεμος φθοράς που μαίνεται εδώ και δύο χρόνια έχει ήδη οδηγήσει στην προσάρτηση τεσσάρων περιοχών από τη Ρωσία, αν και δεν ελέγχονται πλήρως. Η παράταση της σύγκρουσης θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια μόνιμη παγίωση των γραμμών μετρημένου εδάφους, αφήνοντας την Ουκρανία αποδυναμωμένη, χωρίς πρόσβαση στη θάλασσα και οικονομικά κατεστραμμένη, μια κατάσταση που θα ισοδυναμούσε με την κατάρρευση της κρατικής της οντότητας όπως την ξέρουμε.
Το Δεύτερο, Τρομακτικό Σενάριο: Ο Κίνδυνος της Παγκόσμιας Σύγκρουσης
Πέρα από την τύχη της Ουκρανίας, ο Λουκασένκο προειδοποίησε για τις ευρύτερες, παγκόσμιες επιπτώσεις. Η παράταση του πολέμου, σύμφωνα με τον ίδιο, αυξάνει δραματικά τον κίνδυνο μιας ανεξέλεγκτης κλιμάκωσης.
«Η συνέχιση αυτού του πολέμου μπορεί να οδηγήσει σε μια παγκόσμια σύγκρουση. Είναι κάτι που πρέπει να αποτραπεί, καθώς σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα χρησιμοποιηθούν όλα τα διαθέσιμα μέσα και κάθε είδους όπλα», τόνισε.
Η φράση «κάθε είδους όπλα» είναι μια ευθεία αναφορά στα πυρηνικά όπλα και τις συνέπειες μιας άμεσης σύγκρουσης μεταξύ Ρωσίας και ΝΑΤΟ. Ένα λάθος, μια επίθεση σε έδαφος του ΝΑΤΟ ή η χρήση προηγμένων όπλων από τη Δύση θα μπορούσαν να πυροδοτήσουν μια αλυσιδωτή αντίδραση που θα οδηγούσε σε έναν πόλεμο υπερδυνάμεων με απρόβλεπτες, αλλά σίγουρα καταστροφικές συνέπειες για ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Η Άλλη Πλευρά του Νομίσματος: Η Δυτική Προοπτική
Από την άλλη πλευρά, η Δύση και η Ουκρανία βλέπουν τα πράγματα εντελώς διαφορετικά. Θεωρούν ότι η Ρωσία είναι ο μοναδικός υπεύθυνος για τον πόλεμο και ότι η Μόσχα δεν επιδιώκει μια δίκαιη ειρήνη, αλλά την παράδοση της Ουκρανίας. Η υποστήριξη της Δύσης στο Κίεβο, όπως λένε, είναι απαραίτητη ακριβώς για να αποτραπεί μια περαιτέρω ρωσική επέκταση, η οποία θα αποτελούσε τον πραγματικό κίνδυνο για τη παγκόσμια σταθερότητα.
Πρόσφατες πρωτοβουλίες, όπως η Σύνοδος Κορυφής για την Ειρήνη στην Ελβετία (Ιούνιος 2024), στην οποία η Ρωσία δεν προσκλήθηκε, δείχνουν ότι η Δύση επιδιώκει να καθορίσει τους όρους του μέλλοντος χωρίς τη συμμετοχή της Μόσχας, μια κίνηση που πιθανότατα θα αυξήσει ακόμη περισσότερο τις εντάσεις.
Συμπέρασμα: Στα Όριο της Αβύσσου
Όπως κι αν το δει κανείς, οι δηλώσεις Λουκασένκο λειτουργούν ως μια ηχηρή υπενθύμιση της επικινδυνότητας της παρούσας συγκυρίας. Είτε αποτελούν μια αυθεντική εκτίμηση των κινδύνων είτε ένα κομμάτι προπαγανδιστικού παιχνιδιού, αναδεικνύουν μια αλήθεια: η διπλωματία παραμένει στο περιθώριο και η λογική της σύγκρουσης κυριαρχεί.
Ο κόσμος παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα, καθώς η μοίρα της Ουκρανίας και η παγκόσμια ειρήνη κρέμονται από μια κλωστή. Η ερώτηση δεν είναι πλέον αν ο πόλεμος θα αλλάξει τον κόσμο, αλλά πώς και με τι κόστος.