Το περίφημο ελληνικό καλοκαίρι που ύμνησε ανάμεσα σε πολλούς και ο Γάλλος διανοητής Ζακ Λακαριέρ με το ομώνυμο δοκίμιό του («Το ελληνικό καλοκαίρι», εκδ. Χατζηνικολή) σήμερα αποτελεί και τον πιο
κρίσιμο παράγοντα επανόδου στην κανονικότητα, ως μέγεθος οικονομικό, μα και ως προϋπόθεση συνέχισης της ζωής. Δεν είναι μόνο το πώς συμβάλλει ο τουρισμός στην ελληνική οικονομία και σε επίπεδο αληθινών αριθμών.
Είναι το πώς είναι δομημένη για δεκαετίες η ελληνική οικονομία, μα και η κανονικότητα του μεγάλου μέρους του πληθυσμού μας, που το καλοκαίρι, η πληρότητα των καταλυμάτων, οι αφίξεις, η δυνητική αγορά και η διεύρυνσή της παράγουν ισορροπίες για το ελληνικό νοικοκυριό. Ακόμη και όψεις στρέβλωσης, υπεροικοδόμησης στα τουριστικά θέρετρα, ευέλικτων ή και άναρχων εργασιακών σχέσεων στις ζώνες του θέρους, μπαίνουν συχνά κάτω απ’ το χαλάκι της ανάπτυξης του τουριστικού θαύματος και της προσέλκυσης κόσμου στο πανέμορφο – ακόμη – και πολυποίκιλο ελληνικό τοπίο.
Το φετινό ιδιότυπο λόγω πανδημίας ελληνικό μα και διεθνές καλοκαίρι θα είναι και καταλύτης ευρύτερων εξελίξεων. Μια ανάγνωση το θέλει πυροκροτητή των εσωτερικών πολιτικών εξελίξεων, ακόμη και καθοριστικό παράγοντα για εκλογικά σενάρια. Αν έχουμε ένα κανονικό ή έστω ημι-κανονικό καλοκαίρι με τα πρωτόκολλα υγείας σε αεροδρόμια ή υγειονομικά διαβατήρια (όπως πρωτοέγραψε στα «ΝΕΑ» ο διαπιστευμένος μας συντάκτης Κώστας Ντελέζος), ξενοδοχεία αναφοράς, φιλτράρισμα σε πύλες εισόδου των τουριστών, ροή σε θέρετρα με σχέδιο και κανόνες, θα μπορούμε να μιλάμε για ένα καλοκαίρι που περίπου κερδήθηκε – και αυτό το λέμε αφού σύμφωνα με εκτιμήσεις τα έσοδα των τουριστικών επιχειρήσεων εκτιμάται ότι θα είναι μειωμένα κατά 5060%. «Μέσα σε λιγότερο από τρεις μήνες ένα – φαινομενικά – τοπικό πρόβλημα εξελίχθηκε στη μεγαλύτερη πανδημία που γνώρισε η υφήλιος.