Η Βρετανία δούρειος ίππος στην ΕΕ

Λίγοι από τους μεγαλύτερους θα θυμούνται, και οι νεότεροι μάλλον θα αγνοούν, ότι πολύ πριν από τη σημερινή θυελλώδη έξοδο της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ενωση (Brexit) διαδραματίστηκε μια πολυετής και επίσης γεμάτη πάθος προσπάθεια για την ένταξη της Γηραιάς Αλβιώνος στην τότε υπό διαμόρφωση ενοποίηση της Ευρώπης.

Επιφυλακτική κατά τη διαδικασία δημιουργίας της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας από τα πρώτα έξι μέλη της (Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Βέλγιο, Ολλανδία και Λουξεμβούργο), η Βρετανία ενεργοποιήθηκε μετά την ίδρυσή της, το 1952, για να ενταχθεί και εκείνη. Ομως αντιμετώπισε τότε την παγερή άρνηση του στρατηγού Ντε Γκωλ, ο οποίος οραματιζόταν μεν μια ενωμένη Ευρώπη από τον Ατλαντικό μέχρι και τα Ουράλια Ορη, αλλά χωρίς το Ηνωμένο Βασίλειο. Φανατικός σοβινιστής και υπερήφανος γάλλος πατριώτης, επιδίωκε έτσι να αποτρέψει και, ει δυνατόν, να απαλλάξει την ηπειρωτική Ευρώπη και από την αμερικανική επιρροή, που ασκείτο μέσω της πιστής συμμάχου της Μεγάλης Βρετανίας. Αλλωστε η ιστορία των επί αιώνες ανταγωνιστικών σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών δικαιολογούσε την καχυποψία του Ντε Γκωλ, ο οποίος ως πρόεδρος της Γαλλίας προέβαλε δύο φορές βέτο στην ένταξη της Βρετανίας στην ΕΟΚ (1963 και 1967). Μεσολάβησε η περίοδος όπου η Βρετανία σε αντιπερισπασμό δημιούργησε την Ευρωπαϊκή Ζώνη Ελευθέρων Συναλλαγών (ΕΖΕΣ) όπου μετείχαν άλλες έξι ευρωπαϊκές χώρες, για να την εγκαταλείψει το 1969 όταν έγινε επιτέλους δεκτή στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα.

Ως ευρωβουλευτής κατά την περίοδο 1999-2004 έζησα από μέσα τη μόνιμη διασπαστική παρουσία της Μεγάλης Βρετανίας. Μερίδα βουλευτών της, που ανήκαν στο συντηρητικό κυρίως κόμμα, λειτουργούσε άλλοτε εμμέσως και άλλοτε ευθέως υπονομευτικά προς κάθε προσπάθεια που θα μπορούσε βαθμιαία να οδηγήσει στην οικονομική ολοκλήρωση και πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης. Μολονότι δεν ενεργούσαν συνήθως φανερά, όμως, όρθωναν συνεχή εμπόδια στην ολοκλήρωση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.

Στον αρνητικό αυτόν ρόλο τους εκμεταλλεύτηκαν αγρίως τη συμμετοχή τους στο μεγαλύτερο κόμμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα. Η ηγεμονική θέση την οποία προσέδιδε στο κόμμα αυτό η συμμετοχή και των πολυάριθμων βρετανών συντηρητικών παρότρυνε την ηγεσία του να παραβλέπει τη φανερή αντιευρωπαϊκή συμπεριφορά τους προκαλώντας σύγχυση και δυσφορία στις φιλοευρωπαϊκές τάξεις του, όταν γινόταν ανεκτό κάποιοι από τους βρετανούς συντηρητικούς να δηλώνουν φανερά ότι αποστολή τους είναι να διαλύσουν την Ευρωπαϊκή Ενωση. Αναπόφευκτη κατάληξη, όταν πια η αντίδραση αυτή αποχαλινώθηκε υπό τον Φάρατζ, ήταν το Brexit, ένα αποτέλεσμα παραπλάνησης της πλειοψηφίας του βρετανικού λαού με το διαβόητο δημοψήφισμα.

Το τραγικό λάθος του βρετανού πρωθυπουργού Κάμερον να οργανώσει δημοψήφισμα, βέβαιος ότι ο βρετανικός λαός θα απορρίψει το Brexit, οδήγησε στη σημερινή τραγωδία της μεγάλης αυτής χώρας, ο λαός της οποίας ανακαλύπτει τώρα την πλάνη του, αλλά είναι εξαιρετικά δύσκολο να διορθώσει το λάθος, το οποίο και τη χώρα έχει εκθέσει σε θυελλώδη τρικυμία, αλλά και το ευρωπαϊκό οικοδόμημα πλήττει σοβαρά σε μια περίοδο που ο λαϊκισμός και ο εθνικισμός ενεργούν ανθενωτικά, με κινδύνους που είναι καλύτερα να μην αφήσουμε την Ιστορία να μας τους υπενθυμίσει.

Πηγή: www.tovima.gr