Ο Πάνος Καμμένος είχε πολλές φορές υπαινιχτεί πως εάν βρεθεί εκτός κυβέρνησης θα κάνει αποκαλύψεις για την περίοδο που συγκυβερνούσε με τον Αλέξη Τσίπρα. Κατά καιρούς, μάλιστα, άφησε σαφούς υπαινιγμούς ότι αυτές οι αποκαλύψεις θα είναι με έναν
τρόπο είτε το διαπραγματευτικό του χαρτί, είτε η ενδεδειγμένη μέθοδος για να πάρει και την πολιτική του εκδίκηση.
Τώρα, όμως, βρέθηκε εκτός κυβέρνησης αλλά και χωρίς κοινοβουλευτική ομάδα, με τον πρωθυπουργό να βάζει και την προσωπική του σφραγίδα στην όλη διαδικασία, τόσο με την επιστολή του στον Πρόεδρο της Βουλής που έβαλε τέλος σε κάθε προσπάθεια παράκαμψης του Κανονισμού της Βουλής όσο και την ομιλία του κατά τη συζήτηση για την κύρωση του πρωτοκόλλου εισδοχής της Βόρειας Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ.
Θα περίμενε κανείς ότι τώρα ο Πάνος Καμμένος θα ξεκίναγε τις μεγάλες αποκαλύψεις για την περίοδο εκείνη, ιδίως από τη στιγμή που τα μέσα ενημέρωσης είναι ιδιαίτερα διατεθειμένα να τους προσφέρουν βήμα και χρόνο για να το κάνει. Όμως, φαίνεται ότι η μνήμη του είναι κάπως «επιλεκτική.
Αποσπασματικές αποκαλύψεις και θεωρίες χωρίς τεκμηρίωση
Ας δούμε έτσι για ποια πράγματα έχει επιλέξει να μιλήσει ο Πάνος Καμμένος.
Καταρχάς έχουμε την ιδιότυπη σάγκα της αντιπαράθεσής του με τον Νίκο Κοτζιά, τον οποίο κατηγορεί – με διάφορα «ήξεις – αφίξεις» και «δεν είπα εγώ ότι…» ότι προχώρησε ως υπουργός σε μια σύμβαση για τις υπηρεσίες υποστήριξης στις προξενικές αρχές για την έκδοση θεωρήσεων εισόδου (βιζών) που σε κάποιο βαθμό συσχετίζεται και με τον Τζορτζ Σόρος.
Το παράδοξο με αυτή την καταγγελία είναι ο Πάνος Καμμένος επιμένει να την παρουσιάζει πάντα με έναν αρκετά συγκεχυμένο τρόπο, αποφεύγοντας να αναφερθεί σε πτυχές που αφορούν τους πραγματικούς όρους αυτή της σύμβασης και τις επικρίσεις που έχουν υπάρξει.
Έπειτα έχουμε τα διάφορα που έχει προσπαθήσει να πει για το πώς αυτός υπερασπίστηκε την παραμονή στο ευρώ και πώς αυτός πρότεινε την αποπομπή Βαρουφάκη. Όμως ο πρώην υπουργός Οικονομικών επιμένει ότι ο Πάνος Καμμένος γενικά ασχολήθηκε σε εκείνη την κρίσιμη φάση με το να παραμείνει στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας.
Αντίστοιχα, ο Πάνος Καμμένος έχει υποστηρίξει ότι χάρη στις δικές του ενέργειες η κυβέρνηση προσέγγισε το Ισραήλ και την Αίγυπτο, αν και είναι γνωστό ότι επρόκειτο για επιλογές που είχε κάνει ούτως ή άλλως η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, που μάλιστα ακολουθούν μια μετατόπιση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής που είχε αποτυπωθεί και επί κυβερνήσεων Αντώνη Σαμαρά.
Και βέβαια ο Πάνος Καμμένος υπερασπίζεται το περίφημο plan b που πήγε και παρουσίασε στους έκπληκτους αμερικανούς συνομιλητές, ενώ είχε δρομολογηθεί η Συμφωνία των Πρεσπών, και το οποίο ουσιαστικά αποκήρυξε εξαρχής ο ίδιος ο πρωθυπουργός
Την ίδια στιγμή έχει ενδιαφέρον ότι ο Πάνος Καμμένος αποφεύγει να μιλήσει για άλλες πλευρές της δραστηριοποίησής του στο πλαίσιο της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα.
Δεν αναφέρεται για παράδειγμα στα διάφορα σχέδια αμυντικών δαπανών που προσπάθησε να προωθήσει, στις διάφορες επισκέψεις του σε εκθέσεις αμυντικού εξοπλισμού, τις φιλικές σχέσεις με σημαντικούς παίκτες στην ελληνική αγορά αμυντικού εξοπλισμού, τις τοποθετήσεις του υπέρ συγκεκριμένης εταιρείας για την πώληση της ΕΛΒΟ, τον θόρυβο που προκλήθηκε γύρω από την προσπάθεια πώλησης ελληνικών βλημάτων στη Σαουδική Αραβία με πιθανή κατάληξη την Υεμένη.
Τα πράγμα που δείχνει να ξεχνάει ο Πάνος Καμμένος
Την ίδια ώρα εντυπωσιάζει το γεγονός ότι εάν παραμερίσει κανείς τη ρητορική, στην πραγματικότητα ο Πάνος Καμμένος έχει πει πολύ λίγα για τη διακυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα.
Δεν έχει πει τίποτα, ούτε έχει κάνει κάποια κριτική για το πώς έχει η ολόπλευρη στροφή το 2015.
Δεν έχει μιλήσει για το πώς και αυτή η κυβέρνηση, που υποτίθεται ότι καταπολεμούσε τη διαφθορά, οικοδόμησε σταδιακά και αυτή τη δική της σχέση με επιχειρηματίες και συμφέροντα.
Δεν έχει πει κουβέντα για τις στρατιές συμβούλων και «μετακλητών», με τους οποίου φόρτωσε αυτή η κυβέρνηση τον κρατικό μηχανισμό.
Δεν έχει πει τίποτα συγκεκριμένο για το πώς και αυτή η κυβέρνηση επέλεξε όχι πάντα διαφανείς τρόπους διαχείρισης κονδυλίων, π.χ. στο προσφυγικό (ίσως και γιατί στο συγκεκριμένο ζήτημα εμπλέκεται και το υπουργείο του οποίου προΐστατο).
Δεν έχει μιλήσει για το πώς αυτή η κυβέρνηση δέχτηκε ουσιαστικά ένα τέταρτο και διηνεκές μνημόνιο, με αντάλλαγμα να μπορεί να γίνει η γιορτή στο Ζάππειο με τη… γραβάτα του Τσίπρα.
Δεν έχει καν δώσει μια πειστικά εξήγηση, πέραν αντιφατικών τοποθετήσεων, για το πώς προέκυψε το ζήτημα με το Μακεδονικό και κυρίως δεν έχει απαντήσει σε όσους τον κατηγορούν ότι ενώ είχε τη δυνατότητα να διαφοροποιηθεί έγκαιρα και με τρόπο που θα ανέκοπτε την πορεία προς την εφαρμογή της Συμφωνίας των Πρεσπών, εντούτοις διευκόλυνε μέχρι την τελευταία στιγμή την επικύρωσή της.
Η συνεχιζόμενη έμμεση στήριξη στον Αλέξη Τσίπρα
Εάν κανείς προσέξει τη ρητορική του Πάνου Καμμένου θα δει ότι σπανίως επιτίθεται κατά του Αλέξη Τσίπρα. Μπορεί να κάνει κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ και στα στελέχη του, άλλωστε αυτό βολεύει τον ηγέτη των ΑΝΕΛ να αναβαπτιστεί στη συνείδηση ενός δεξιού ακροατηρίου, αλλά όχι στον πρωθυπουργό.
Και αυτό δεν είναι μόνο θέμα ρητορικής. Αφορά την ουσία. Την πολιτική ευθύνη για την κυβερνητική πορεία δεν την φέρει ούτε ο Νίκος Κοτζιάς, ούτε ο Νίκος Φίλης, ούτε η κ. Κουντουρά με τον κ. Κουΐκ.
Την πολιτική ευθύνη, για όλα όσα υποτίθεται ότι έκαναν τον Πάνο Καμμένο να μην μπορεί να μείνει στην κυβέρνηση την έχει ο πρωθυπουργός. Σε τελική ανάλυση με αυτόν έκανε τη συμφωνία το 2015 ο Πάνος Καμμένος, μαζί αποφάσισαν το πρόγραμμα, μαζί χάραξαν τις κόκκινες γραμμές, μαζί χειρίστηκαν τις διάφορες αντιφάσεις και αντιπαραθέσεις όποτε προέκυψαν.
Γι’ αυτό το λόγο και προκαλεί εντύπωση η τωρινή στάση του Πάνου Καμμένου. Γιατί θα περίμενε κανένας στο στόχαστρο να είναι ακριβώς ο Αλέξης Τσίπρας και το Μαξίμου, όχι πολιτικοί που δεν παίζουν και τόσο κομβικό ρόλο ή οι πρώην συνεργάτες του από τους ΑΝΕΛ.
Όμως, ο Πάνος Καμμένος με το να μη βάζει στο στόχαστρο τον πρωθυπουργό, στην πραγματικότητα παραδέχεται ότι ανεξαρτήτως της τωρινής του θέσης εκτός κυβέρνησης είναι συνυπεύθυνος της διακυβέρνησης Τσίπρα, οργανικό τμήμα της πορείας της και αναπόσπαστο κομμάτι μιας πολιτικής διαδρομής από την οποία τώρα προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί.
Εκτός και εάν όλα αυτά απλώς αποτυπώνουν τις δεύτερες και τρίτες σκέψεις ενός έμπειρου πολιτικού που θέλει να «αφήνει αναμονές» και για μελλοντικές συνεργασίες και συμπράξεις και για αυτό αποφεύγει διατυπώσεις που θα έκαιγαν οριστικά τις όποιες γέφυρες έχουν απομείνει.