Όταν το παιχνίδι ανάμεσα στον Πανιώνιο και την ΑΕΚ έληξε στην Νέα Σμύρνη, ο Μαρίνος Ουζουνίδης έκανε τις καθιερωμένες τηλεοπτικές δηλώσεις, κατά τη διάρκεια των οποίων εξέφρασε τη δυσαρέσκειά του για την κακή απόδοση της ομάδας του παρά τη νίκη της. Οι δηλώσεις του Ουζουνίδη έκλεισαν με την εξής φράση: «Δεν έχουμε πετύχει κάτι ακόμη».
Αυτή η τελευταία πρόταση του προπονητή της ΑΕΚ είναι μεν κοντά στην πραγματικότητα αλλά ταυτόχρονα, τραγικά αναντίστοιχη της συνθήκης εντός της οποίας γίνεται. Πράγματι, αν και η ΑΕΚ έμοιαζε να έχει βρει τα πατήματά της μέσα στο 2019 μέσω της αλλαγής του συστήματος σε 3-5-2, το παιχνίδι κόντρα στον Πανιώνιο έδειξε ότι μια αλλαγή συστήματος δεν είναι το φάρμακο δια πάσα νόσο και πάσα μ@λ@κία: η ΑΕΚ έχει ακόμα πολλά πράγματα να διορθώσει.
Από την άλλη ωστόσο, κάποια στιγμή πρέπει να γίνει κατανοητό: δεν γίνεται το πρώτο μισό της σεζόν να έχει περάσει προ πολλού και η ταυτότητα της ομάδας να προσομοιάζει σε σύνολο που βρίσκεται ακόμα σε καλοκαιρινή προετοιμασία και πειραματίζεται αναφορικά με το σύστημα που της πάει καλύτερα με βάση τα θετικά και τα αρνητικά του ρόστερ της. Στην ΑΕΚ πρέπει να προβληματίζονται: το «δεν έχουμε πετύχει κάτι ακόμη» του Ουζουνίδη είναι δήλωση που θα μπορούσε να είχε γίνει τον Αύγουστο, όχι στα τέλη Ιανουαρίου.
Παρ' όλα αυτά, όσο μακριά από το επιθυμητό σημείο και αν βρίσκεται η αγωνιστική συνθήκη για την ΑΕΚ, όποιος θέλει να την παρατηρεί με βάση την πραγματικότητα και όχι με βάση αυτό που θα έπρεπε να ισχύει ιδανικά, θα πρέπει να προσαρμοστεί. Υπό αυτή την έννοια, τα δεδομένα για την ΑΕΚ είναι ξεκάθαρα: εκτός από τη δεύτερη θέση και το κύπελλο Ελλάδας που αποτελούν αυτή τη στιγμή τους ρεαλιστικούς της στόχους για φέτος, η δόμηση μιας ξεκάθαρης αγωνιστικής ταυτότητας -έστω και με τους αργούς ρυθμούς που εξελίσσεται- πρέπει να είναι ο τρίτος μεγάλος της στόχος.
Με βάση τον τρίτο στόχο λοιπόν, κάθε παιχνίδι για την ΑΕΚ παράγει θετικά και αρνητικά συμπεράσματα - και καμιά φορά καθόλου θετικά ή καθόλου αρνητικά: καθόλου ασυνήθιστο για ομάδα που «χτίζεται». Το ματς με τον Πανιώνιο είναι από εκείνα που μπορείς να τα αντιληφθείς είτε ως ένα μισοάδειο είτε ως ένα μισογεμάτο ποτήρι.
Με βάση την οπτική περί μισογεμάτου ποτηριού λοιπόν:
-Ποδοσφαιρικός κυνισμός και αυτοπεποίθηση είναι δυο έννοιες που πάνε χέρι-χέρι. Και όταν μια ομάδα είναι κακή αλλά παρ΄όλα αυτά περνάει απο μια αντίπαλη έδρα νικώντας με 0-2 χρειάζονται και τα δύο. Για την ΑΕΚ, η αυτοπεποίθηση της οποίας ήταν για τα μπάζα τους τελευταίους μήνες του 2018, είναι κέρδος το γεγονός ότι μπορεί να φεύγει από τον αγωνιστικό χώρο με «τρίποντα» ακόμα και όταν δεν ικανοποιεί. Δεν είναι καθόλου αυτονόητο αυτό και στην ΑΕΚ πρέπει να το προσμετράνε στα θετικά της περιόδου.
-Έχει ακούσει πολλά μπινελίκια και έχει κατακριθεί όσο ελάχιστοι παίκτες του ρόστερ της αλλά όποιος δεν το βλέπει είναι απλά εμπαθής: ο Άλεφ είναι ένας ποδοσφαιριστής που στο 3-5-2 αναδεικνύεται σε πολύ μεγάλο βαθμό. Αν εξαιρέσει κανείς δυο ή τρεις στιγμές που έχασε τη συγκέντρωση του (και μαζι και την μπάλα), στην Νέα Σμύρνη η παραπάνω διαπίστωση επιβεβαιώθηκε ξεκάθαρα. Ο Βραζιλιάνος υψηλόσωμος μέσος είχε το δύσκολο έργο να είναι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στους τρεις της άμυνας και τον χώρο της μεσαίας γραμμής και όχι μόνο κουβαλούσε για πολλά μέτρα τη μπάλα χωρίς να την χάνει συνδέοντας έτσι αποτελεσματικά τις γραμμές αλλά επίσης, είτε την έσπαγε αποτελεσματικά στον Μάνταλο και τον Μπακασέτα είτε την προωθούσε με κάθετη μπαλιά, τις περισσότερες φορές τα αποτελέσματα ήταν άρτια. Η ΑΕΚ έχει κερδίσει έναν ποδοσφαιριστή φέτος -ο Άλεφ έχει φανερή βελτίωση από παιχνίδι σε παιχνίδι, κάτι που το οφείλει στην Ένωση- και αυτό πρέπει να το εκμεταλλευτούν οι «κιτρινόμαυροι».
-Το 3-5-2 είναι ένα σύστημα που όταν εφαρμοζεται με επιθετική φιλοσοφία, απαιτεί από τους δυο παίκτες που βρίσκονται στις πτέρυγες και αγωνίζονται ως φουλ μπακ να συμμετέχουν ενεργά στην ανάπτυξη της ομάδας. Αυτό σημαίνει πως αν η αντίπαλη ομάδα κλείσει αποτελεσματικά τους χώρους και βρεθεί σε θέση άμυνας, μπορεί να εκμεταλλευτεί το μόνιμο ανέβασμα των μπακ και να χτυπήσει στους κενούς χώρους. Ο Πανιώνιος είχε αυτό το σχέδιο και σε αντίθεση με τους προηγούμενους αντιπάλους της Ένωσης που δεν μπόρεσαν να ακολουθήσουν με τίποτα τον ρυθμό της, δημιούργησε τους όρους και τις προϋποθέσεις για να εκμεταλλευτεί το ανέβασμα των γραμμών της ΑΕΚ. Παρ' όλα αυτά η αμυντική τριάδα της ΑΕΚ ενέργησε υποδειγματικά, κάλυπτε τους χώρους στα άκρα και είχε άψογες επιστροφές όταν χανόταν η μπάλα από πλευράς Ένωσης με αποτέλεσμα να μην απειληθεί ιδιαίτερα η ομάδα: το 3-5-2 λειτουργεί και ανασταλτικά για την ΑΕΚ. Τουλάχιστον με τους μικρούς αντιπάλους, απειλή δεν δέχεται με αυτό το σύστημα η ΑΕΚ. Θα έχει ενδιαφέρον αν ισχύσει το ίδιο και στα επερχόμενα ντέρμπι με ΠΑΟΚ και Ολυμπιακό.
Από την άλλη, αν δει κανείς το ποτήρι μισοάδειο, τα συμπεράσματα είναι άλλα:
-Μεγάλο ρόλο για αυτό το 0-2 στη Νέα Σμύρνη έπαιξε το γρήγορο γκολ που έβαλε η ΑΕΚ. Για την ακρίβεια, το γρήγορο γκολ που έβαλε η ΑΕΚ κόντρα στη ροή της αναμέτρησης. Και για είμαστε ακόμα πιο ακριβείς, το γρήγορο γκολ που έβαλε η ΑΕΚ κόντρα στη ροή της αναμέτρησης και το οποίο δεν έπρεπε να μετρήσει αφού ο Μάνταλος κατεβάζει τη μπάλα με το χέρι. Με βάση την εικόνα της αναμέτρησης με άλλα λόγια, η ΑΕΚ δεν πήρε κεφάλι στο σκορ εξαιτίας μιας ορθολογικής εξέλιξης. Προφανώς το να πρέπει να κάνεις διαχείριση του προβαδίσματος σου από το 14' σε ένα τόσο κλειστό ματς είναι αρκετά βολικό. Το ερώτημα για την ΑΕΚ είναι αν θα καταφέρει να βρει την άκρη σε τόσο κλειστά παιχνίδια και όταν τα πράγματα δεν θα της έρθουν τόσο καλά. Και με βάση την εικόνα της επανάληψης η πιο πιθανή απάντηση δεν είναι θετική...
-Στο πρώτο μισό του πρωταθλήματος, στην... προ 3-5-2 εποχή, υπήρχε ένα βασικό πρόβλημα για την ΑΕΚ: η βοήθεια από τον πάγκο σε επίπεδο παρέμβασης στο ματς ήταν ανύπαρκτη, μηδαμινή. Αυτό το πρόβλημα έκανε και πάλι την εμφάνισή του στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης. Στο δεύτερο ημίχρονο, ο Πανιώνιος είχε μια φλύαρη (μεν) υπεροχή (δε) και η αδυναμία ανακατέματος της τράπουλας ήταν εξώφθαλμη. Εκτός από ένα σύστημα το οποίο θα δουλεύει τις περισσότερες φορές, η ΑΕΚ χρειάζεται εναλλακτικό κοουτσάρισμα για τις μέρες που... δεν δουλεύει (τουλάχιστον στην ολότητά του). Και για την ώρα, τέτοιου είδους βελτίωση δεν υπάρχει στην Ένωση από την αρχή της χρονιάς.
-Μπορεί το δίδυμο Λιβάγια και Πόνσε -και ειδικά στο 3-5-2 που δίνει ευχέρεια κινήσεων στον Κροάτη- να είναι χάρμα οφθαλμών αλλά αν ένας εκ των δυο λείπει από το γήπεδο, η απουσία βάθους είναι εκκωφαντική. Η τραγική εμφάνιση του Κλωναρίδη σαν εννιάρι πίσω από τον Πόνσε είναι η ολοκληρωτική απόδειξη πως αν δεν υπάρξει ουσιαστική ενίσχυση στον επιθετικό τομέα, αναγκαιότητα που για την ώρα υποτιμάται από τους ανθρώπους της Ένωσης, η ΑΕΚ θα παίζει πάντα στην κόψη του ξυραφιού. Και την έλλειψη βάθους κανένα σύστημα δεν πρόκειται να την καμουφλάρει σε βάθος χρόνου.
Εν κατακλείδι: ο Μαρίνος Ουζουνίδης έχει ξεκάθαρα δίκιο και το «δεν έχουμε πετύχει κάτι ακόμη» είναι ακριβές. Το καλό για την ΑΕΚ είναι ότι δεν βρίσκεται στο μηδέν στην προσπάθειά της να πετύχει αυτό το πολυπόθητο... «κάτι». Θα πρέπει ωστόσο να έχει έναν άμεσο σχεδιασμό αφενός για να κεφαλαιοποιήσει τις βελτιώσεις που έχει κατακτήσει και αφετέρου να εξαλείψει όλα τα εκνευριστικά μειονεκτήματα που δεν λένε να εξαφανιστούν...