σημείο μηδέν, εκεί όπου δεν της απομένει τίποτα άλλο από το ισχυρό ηλεκτροσόκ. Που συνήθως, σε μια τέτοια περίπτωση, είναι η αλλαγή προπονητή. Το φρεσκάρισμα του πάγκου με ένα νέο πρόσωπο, με άλλα μυαλά, με καινούργια φιλοσοφία, ένα συνολικό πακέτο κινήτρου για να πάρει μπρος ολόκληρη η ομάδα.
Και ξέρετε γιατί δεν είμαι βέβαιος; Γιατί το κακό χάλι της ποδοσφαιρικής Εθνικής μοιάζει με το βαρέλι της εθνικής οικονομίας, που ποτέ δεν έχεις ιδέα αν έχει πάτο, ούτε και… αν τον πιάσαμε ακόμα.
Είναι τόσο απογοητευτικές οι εμφανίσεις των διεθνών, τόσο αποκαρδιωτική η εικόνα της, το ανύπαρκτο θέαμα, που ακόμα και αν η ΕΠΟ προχωρήσει σε αντικατάσταση του Γερμανού με έναν άλλο ομοσπονδιακό, είναι εξίσου επικίνδυνο με το να μείνει άπραγη απέναντι στη διαμορφωμένη κατάσταση του Nations League.
Διώχνοντας τον Σκίμπε θα γίνει restart στη γαλανόλευκη; Θα αρχίσει ξαφνικά να «κεντάει» στο γήπεδο, να… παίζουμε την μπάλα της ζωής μας, να γοητεύουμε, να σαγηνεύουμε με την υψηλή ποδοσφαιρική μας απόδοση, να παίρνουμε τα αποτελέσματα και να εξορμούμε από το ένα στο άλλο σκαλί της δόξας; Φυσικά όχι!
Για την Ελλάδα δεν το πληροφορηθήκαμε στο Τάμπερε ότι δεν έχει πλάνο στον αγωνιστικό χώρο. Ότι δεν υπάρχει σχέδιο εντός γηπέδου. Σάματις πιο πριν -στην υποτιθέμενη νέα εκκίνηση κατόπιν του αποκλεισμού από το Μουντιάλ στα μπαράζ με τους Κροάτες- στην Εσθονία και δύο φορές με την Ουγγαρία,. Βουδαπέστη και Αθήνα, στις τρεις περασμένες αγωνιστικές της νεοσύστατης διοργάνωσης, κατέστη αντιληπτό τι… γυρεύαμε να πετύχουμε;
Φάσεις με το σταγονόμετρο, γκολ με το στανιό στα δύο κερδοφόρα παιχνίδια μας, μια ήττα από το… πουθενά, μπροστά σε άδειες εξέδρες από τους Μαγυάρους, εναντίον μιας ομάδας του ίδιου και χαμηλότερου βεληνεκούς του δικού μας.
Μηδέν φαντασία και ραθυμία στην ανάπτυξη μας, μηδέν ρυθμός, μηδέν θέαμα, ταλαιπωρία της μπάλας στην αλλαγή ποδιών από το έναν παίκτη δίπλα στον άλλον, κανένα άπλωμα του παιχνιδιού, ούτε ένα ξέσπασμα, ούτε καν δίλεπτο ή τρίλεπτο έκρηξης, που να ξεσηκώσει τον φίλαθλο. Ένα τεράστιο τίποτα.
Μέχρι του σημείου που λες πως όση ευθύνη και αν φέρει ο προπονητής -που βέβαια φέρει, ασυζητητί- κι αυτοί οι χριστιανοί του Θεού, οι διεθνείς ποδοσφαιριστές τι σόι μπάλα παίζουν! Τι κάνουν; Κοιτάζεις, αναρωτιέσαι, απορείς.
Απορείς για το πόσο καλύτερα μπορούν να παίξουν ακόμα και στην περίπτωση που ξύπναγε αύριο το πρωί ο Μουρίνιο, απηυδισμένα από τα όσα του σούρνουν στο Μάντσεστερ και… αυτοπροτεινόταν στην ελληνική oμοσπονδία για να αναλάβει τις τύχες της Εθνικής μας oμάδας!
Θαυματοποιός να είναι ο άλλος, νομίζω ότι αυτή την ομάδα δεν την… ανασταίνεις ούτε με… μεταφυσικές ιδιότητες και αν διαθέτει, πέρα από τα προπονητικά πτυχία και τις περγαμηνές του.
Κυριακή βραδάκι ήμουν on air στο «ΘΕΜΑ Radio 104,6» όταν παίζαμε τις δηλώσεις του Κώστα Μανωλά ο οποίος εκπροσώπησε τους συμπαίκτες του παραμονή του αγώνα με τους Φινλανδούς.
Και τον άκουσα με έκπληξη να υποστηρίζει ότι:
Είμαστε η Εθνική του αποτελέσματος
Η Εθνική του 1-0
Η Εθνική που αψηφά το θέαμα για χάρη του αποτελέσματος
Και επί Ρεχάγκελ που νικούσαμε (σε πολλά ματς), δεν βλεπόμασταν!
Άξιοι της τύχης (τους/ μας)
Και τον έψεξα τον διεθνή μας στόπερ, με όλο το θαυμασμό που τρέφω στην ποδοσφαιρική του αξία και τις σπουδαίες ικανότητες του. Έχω ξαναπεί ότι ο Κώστας μαζί με τον Σωκράτη συνθέτουν ένα δίδυμο κεντρικών αμυντικών που κάθε ευρωπαϊκός σύλλογος θα επιθυμούσε διακαώς να έχει στις τάξεις της!
Όμως… ρε χρυσό μου αγόρι, είναι δυνατόν να έχεις τέτοιους στόχους, να χαρακτηρίζεσαι από αυτές τις χαμηλές, μοιρολατρικές προσδοκίες, πάνω στο απόγειο της διεθνούς καριέρας σου!
Εάν είναι αυτές οι βλέψεις σου, αυτό θα είναι και το χάλι σου (σας). Αυτό που βλέπουμε καρτερικά και αναπολούμε τα χαμένα ποδοσφαιρικά μας σαββατοκύριακα, δυστυχώς, όταν διακόπτεται το πρωτάθλημα και ζούμε στους άρρυθμους… ρυθμούς της Εθνικής oμάδας.
Και μην προτρέξετε να μας πείτε ανθέλληνες όσους το υποστηρίζουμε αυτό γιατί το να είσαι ρεαλιστής, να είσαι πραγματιστής δεν είναι γύρισμα της πλάτης στη σημαία και το έθνος σου!
Πηγή: http://sportdog.gr