”Ο δρόμος είχε εξαφανιστεί και τα νερά ήταν τόσο ορμητικά που παρέσυραν τα αμάξια σαν καρυδότσουφλα. Εγώ είχα βρει καταφύγιο στην οροφή ενός φορτηγού για να σωθώ από τον χείμαρρο. Υπήρχε ένα τζιπ σφηνωμένο ανάμεσα σε δύο νταλίκες και, όταν κοίταξα καλύτερα, είδα πως στο εσωτερικό του υπήρχαν επιβάτες. Δύο ηλικιωμένοι άνδρες. Έκανα μια πρώτη αποτυχημένη προσπάθεια να προσεγγίσω., ωστόσο στη δεύτερη στάθηκα τυχερός. Ένιωθα κουρασμένος και εξαντλημένος, αλλά μέσα μου πίστευα πως ο Θεός, αφού μου χάρισε εκείνο το πρωινό τη ζωή, θα μου έδινε τη δύναμη να βοηθήσω τους συνανθρώπους μου… Παντού φωνές, ουρλιαχτά και εκκλήσεις για βοήθεια. Και η στάθμη του νερού συνεχώς ανέβαινε”, αποκαλύπτει και συνεχίζει: “Κατέβηκα από το βαρύ όχημα και με υπεράνθρωπες προσπάθειες τους τράβηξα έξω από το παράθυρο του οδηγού. Πήγαιναν για κυνήγι, όπως μου είπαν, και είχαν αγωνία για την τύχη των τριών σκυλιών που βρίσκονταν σε ειδικό κλουβί στο πίσω μέρος του οχήματος. Τους είπα ότι αδυνατούσα να βοηθήσω περισσότερο. Δεν άντεχα άλλο. Κι όμως τελικά τα απελευθέρωσα. Δεν μου επέτρεπε η συνείδησή μου να τα παρατήσω σε βέβαιο θάνατο.”