“Δεν θα έλεγα πύργος. Είναι ένα πέτρινο κτίριο, διατηρητέο, το οποίο είναι εθνικό μνημείο αρχιτεκτονικής της χώρας. Ένα πανέμορφο κτίριο με 4 δωμάτια φτιαγμένα με γούστο, έχει ένα μικρό καφέ και μπορούμε να προσφέρουμε και φαγητό. Το κτίριο το αγόρασα εγώ και η μητέρα μου. Από έναν κοινό λογαριασμό, από οικονομίες της μητέρας μου και του πατέρα μου και κάποια χρήματα που είχα εγώ. Αγοράστηκε περίπου 3,5 μήνες μετά το γάμο μας. Εάν είχε συνεισφέρει οικονομικά και η εν διαστάσει σύζυγος μου το συμβόλαιο θα έγραφε ότι είναι μέσα στους ιδιοκτήτες. Δεν είναι. Δεν ξέρω γιατί τα λέει αυτά. Ας μου φέρει ένα έμβασμα ότι πλήρωσε λογαριασμό και αγοράστηκε αυτό το κτίριο”, δηλώνει για τον πύργο στη Ρουμανία.
Όσον αφορά τα παιδιά τους, υποστήριξε: “Εγώ πάντα συνεισέφερα για τα παιδιά μου, αυτό που έπρεπε να δώσω. Είτε ήταν αυτό που πίστευα εγώ, είτε αυτό που μου όρισε το δικαστήριο, την διατροφή. Είμαι απολύτως συνεπείς απέναντι στις υποχρεώσεις μου απέναντι στα παιδιά μου, τα παιδιά μου με λατρεύουν, έχω την καλύτερη σχέση μαζί τους. Τα παιδιά μου είναι όλη μου η ζωή. Θέλω να είμαι σε συνεχή επικοινωνία μαζί τους, θέλω να μοιράζομαι τις χαρές τους, τις λύπες τους, τα πάντα, να είμαι δίπλα τους. Η σύζυγος μου, ενώ είχα αντίθετη γνώμη, αποφάσισε να πάει εκεί με τα παιδιά. Εγώ θεωρούσα ότι τα παιδιά δεν ξέρουν τη γλώσσα και θα αντιμετωπίσουν δυσκολίες στα σχολεία και δεν συμφώνησα ποτέ. Δεν υπέγραψα ποτέ για να μπορέσουν να φύγουν τα παιδιά από την Ελλάδα. Εγώ είμαι συνεπέστατος στις υποχρεώσεις απέναντι στα παιδιά μου και περιμένω να δικαιωθώ γιατί δεν έχω κάνει κάτι που να είναι εις βάρος των παιδιών μου. Απλώς δεν βλέπω τα παιδιά μου, αυτή τη στιγμή βρίσκομαι μακριά. Έχω να τα δω από τον Ιούνιο. Ζω ένα Γολγοθά, μια στεναχώρια πάρα πολύ μεγάλη, ξέρω ότι με έχουν ανάγκη ψυχολογικά, τον πατέρα τους.”